SURENA
14th October 2010, 16:28
بهار 1375... آمفي تئاتر دانشكده مهندسي مكانيك دانشگاه تهران، امير آباد شمالي به دعوت انجمن اسلامي دانشكده، ميزبان ابراهيم حاتمي كيا بود با نمايش 'برج مينو" و "بوي پيراهن يوسف"ا
آقاي كارگردان با پيراهني آستين كوتاه و شلواري "لي" آمده بود...پس از نمايش فيلم، جلسه ي پرسش و پاسخ برگزار شد
آن سال ها، سال هاي اوليه ي پيدايش افرادي بود كه خود را قهرمان جنگ مي پنداشتند و با ادعاي حضور در ميدان هاي نبرد، ماموريت خود را در به هم ريختن جمع هاي فرهنگي و هنري تعريف كرده بودند ( و يا شايد برايشان تعريف شده بود!)...
يكي با عنوان دانشجوي بسيجي با لحني تند و زننده گفت: شما كه ادعاي جنگ و جبهه داريد، چرا با اين تيپ آمده ايد؟ حاتمي كيا لبخندي زد و گفت سوال بعدي لطفن!ا
در ميانه ي جلسه فرصتي فراهم شد تا كارگردان به بيان گلايه ها و درد دل هايش بپردازد... 2 مورد آنها در خاطرم مانده
ا" اداره ي مميزي به من مي گه چرا خلبان ِ فلان فيلم صورت خود را اصلاح كرده است!؟ آقايون باور كنين اكثريت خلبان هاي ارتش با صورت سه تيغه پرواز مي كردن؛ چرا اين قدر اصرار داريم كه همه رو يك شكل نشون بديم و اون هم به همون شكلي كه ما مي پسنديم!!!؟"ا
ا" ايراد گرفته اند كه در فلان صحنه ي فيلم وقتي تعدادي از نيروها به محاصره درمي آيند، چرا دست شون رو مي گيرن روي سرشون و تسليم مي شن، بايد نشون بدي كه مقاومت مي كنن و حاضرن كه شهيد بشن اما اسير نه... بهشون مي گم باور كنين اين ها همه انسانند و داراي ميل به زندگي؛ در اون لحظه ي محاصره كه به لحاظ منطقي در صورت مقاومت ديگه زنده نخاهند ماند، به اين فكر مي كنن كه به خودشون يه فرصت ديگه بدن تا شايد دوباره فرزند كوچكشون رو و پدر و مادر پيرشون رو و عزيزانشون رو ببينن... اجازه بدين آدم هاي واقعي رو نشون بديم كه زندگي رو دوست دارند با همون احساسات طبيعي و زيبا"ا
سال هاست كه در تبليغ هاي رسمي، جنگ موهبت تلقي مي شود و انسان هاي زنده كم ارزش: يعني كه زندگي اتفاقي زود گذر است و بي ارزش و ما همه بايد آرزوي شبانه روزي مان طلب مرگ باشد و حتا فيلم سازان نيز اين گونه فيلم ساختند: فيلم هايي آكنده از تزوير و ريا و در تقديسِ جنگ و مرگ
حال آنكه ذات بشرزندگي را زيبا مي داند و آن را والاترين ارزش مي شمارد. اين گونه است شايد كه فيلم هاي جنگي سفارشي به ناچار كم مخاطب مي شود
در لحظه هاي پاياني جلسه دانشجويي پرسيد: " شما زندگي را چگونه مي بينيد"؟
حاتمي كيا با رندي خاصي پاسخ داد: زندگي ساده است و زيبا مثل آن هنگام كه خودت انتخاب مي كني كه چه لباسي بپوشي، و پيچيده مي شود آن هنگام كه آن برادر مواخذه ات مي كند براي لباسي كه پوشيده اي و اجبارت مي كند به پوشيدن آنچه خودش مي پسندد!"
آقاي كارگردان با پيراهني آستين كوتاه و شلواري "لي" آمده بود...پس از نمايش فيلم، جلسه ي پرسش و پاسخ برگزار شد
آن سال ها، سال هاي اوليه ي پيدايش افرادي بود كه خود را قهرمان جنگ مي پنداشتند و با ادعاي حضور در ميدان هاي نبرد، ماموريت خود را در به هم ريختن جمع هاي فرهنگي و هنري تعريف كرده بودند ( و يا شايد برايشان تعريف شده بود!)...
يكي با عنوان دانشجوي بسيجي با لحني تند و زننده گفت: شما كه ادعاي جنگ و جبهه داريد، چرا با اين تيپ آمده ايد؟ حاتمي كيا لبخندي زد و گفت سوال بعدي لطفن!ا
در ميانه ي جلسه فرصتي فراهم شد تا كارگردان به بيان گلايه ها و درد دل هايش بپردازد... 2 مورد آنها در خاطرم مانده
ا" اداره ي مميزي به من مي گه چرا خلبان ِ فلان فيلم صورت خود را اصلاح كرده است!؟ آقايون باور كنين اكثريت خلبان هاي ارتش با صورت سه تيغه پرواز مي كردن؛ چرا اين قدر اصرار داريم كه همه رو يك شكل نشون بديم و اون هم به همون شكلي كه ما مي پسنديم!!!؟"ا
ا" ايراد گرفته اند كه در فلان صحنه ي فيلم وقتي تعدادي از نيروها به محاصره درمي آيند، چرا دست شون رو مي گيرن روي سرشون و تسليم مي شن، بايد نشون بدي كه مقاومت مي كنن و حاضرن كه شهيد بشن اما اسير نه... بهشون مي گم باور كنين اين ها همه انسانند و داراي ميل به زندگي؛ در اون لحظه ي محاصره كه به لحاظ منطقي در صورت مقاومت ديگه زنده نخاهند ماند، به اين فكر مي كنن كه به خودشون يه فرصت ديگه بدن تا شايد دوباره فرزند كوچكشون رو و پدر و مادر پيرشون رو و عزيزانشون رو ببينن... اجازه بدين آدم هاي واقعي رو نشون بديم كه زندگي رو دوست دارند با همون احساسات طبيعي و زيبا"ا
سال هاست كه در تبليغ هاي رسمي، جنگ موهبت تلقي مي شود و انسان هاي زنده كم ارزش: يعني كه زندگي اتفاقي زود گذر است و بي ارزش و ما همه بايد آرزوي شبانه روزي مان طلب مرگ باشد و حتا فيلم سازان نيز اين گونه فيلم ساختند: فيلم هايي آكنده از تزوير و ريا و در تقديسِ جنگ و مرگ
حال آنكه ذات بشرزندگي را زيبا مي داند و آن را والاترين ارزش مي شمارد. اين گونه است شايد كه فيلم هاي جنگي سفارشي به ناچار كم مخاطب مي شود
در لحظه هاي پاياني جلسه دانشجويي پرسيد: " شما زندگي را چگونه مي بينيد"؟
حاتمي كيا با رندي خاصي پاسخ داد: زندگي ساده است و زيبا مثل آن هنگام كه خودت انتخاب مي كني كه چه لباسي بپوشي، و پيچيده مي شود آن هنگام كه آن برادر مواخذه ات مي كند براي لباسي كه پوشيده اي و اجبارت مي كند به پوشيدن آنچه خودش مي پسندد!"