خودباوری
گفتم: "راست گفته ای که خدای شبانان و ناتوانان خدای نزدیکی است، آنقدر که میتوان صدای نفسهایش را شنید، و صمیمی است، آنقدر که به راحتی میشود با او قهر کرد وقتی دعاهایمان را مستجاب نمیکند و برایش ناز کرد وقتی بارها صدایمان میزند و با لبخند نگاهمان میکند."
من خدایی را میشناسم که به راحتی میتوان از دست او گله کرد وقتی که با تمام وجود استدلالهای عقلی ات را به کار میگیری و میفهمی که هیچ کار او شبیه آدمیزاد نیست، خدایی که ساده و صبور گله ها و غرغرهایت را میشنود و کار خود را ادامه میدهد، لطف میکند و مهر می ورزد از جایی که گمانش را هم نمیکنی.
و خودم را میشناسم که همان شبان عاشقم و ایمانم را که ایمانی شبانی است به همان سادگی دشت. خدایی را که من می شناسم خانه ای دارد که هیچ محتسبی بر گرد آن نمی چرخد و میرغضبان شهر از دست رحمت او عاصی شده اند.بهانه میگیرد که ببخشد. اشاره می طلبد که نوازش کند.
و برای من، شبان ساده این دشت شعرهای عاشقانه می سراید و نمی سپارد آنها را حتّی به نسیم که خود بی هیچ واسطه ای در گوشم می نوازد و صدایم می زند با شوق که..."بیا"...
آن هنگام که از او گله میکنم: "محتسبان گفته اند، سخت میتوان به حوالی تو رسید." آهسته چنان که نامحرمان نشنوند و صدای نفسهایش در گوشم بپیچد زمزمه میکند: "عزیزکم من نزدیکتر از آن به تو هستم که گمانش را میکنی" گفتم: "گفته اند خشم میگیری اگر برایت چون و چرا کنم. من اهل تسلیم و طاعت نیستم." گفت: "اگر همه اهل تسلیم و طاعت بودند، رحمت من به کار چه .. می آمد؟! که من مشتاق تماشای سیمای توام وقتی شجاعانه به دریا میزنی با قایقی که خود برایت ساخته ام و دیگران از هراس طوفان قایق را به خاک سپرده اند و وقتی تو تن به طوفان می سپاری، هیهات از من که تنهایت گذارم." قد راست کردم، گفتم: "من محتسبان و میرغضبان و حاجبان درگاهت را برنمی تابم."، رو به رویم نشست، رخ به رخ و گفت: "درگاه من پرده ای ندارد که پرده داران غضبناک و خشم آلود داشته باشد که من بر نفس خود قصه رحمت نوشته ام. مرا ببین عزیزکم نه آنها را."
گفتم: "پس چرا آنها را از درگاه خود نمی رانی؟" گفت: "هیهات که من هرگز کسی را از درگاه خود نرانم."روی برگرداندم، گفتم: "من باید بفهمم که چه میکنی، پیش از این چرا چنین کردی و پس از آن چه خواهی کردی." ، رو به رویم نشست رخ به رخ و گفت: "اکنون را دریاب نازنینم که اگر باور کنی دوستت دارم، دیگر پیش و پسی باقی نخواهد ماند و من امشب آمده ام که باور کنی..." بغض کردم. مشت کوبیدم. گفتم: "پس چرا تنهایم می گذاری. چرا هرگاه که تو را می خوانم نیستی، درگاه تو کجاست وقتی که همه درها بسته است و این مصلحت تو چیست که من هیچ وقت جا و معنایش را نفهمیدم. کجایی وقتی میخوانمت و نیستی..." و دیگر هیچ نگفتم که گریه امانم نداد.
صبح بود که بیدار شدم. با نسیمی که نوازشم کرد. یادداشتی روی میز کارم بود. خواندم: روزی مردی ایتالیایی در خواب می بیند که خداوند به او میگوید آیا دوست داری صحنه هایی از زندگیت را پیش رویت نشان دهم. مرد از خود اشتیاق نشان میدهد. آنگاه در جلوی چشمهای او افقی مانند ساحل دریا ظاهر میشود و او آینده خود را میبیند که در لحظه های سخت، دو رد پا بر روی شنهای ساحل است.
مرد از خدا می پرسد این ردپاهای چه کسانی است؟ خداوند میگوید: یکی از آن تو و دیگری از آن من که در سختی ها همراه تو هستم .مرد مسرور می شود. در صحنه ای دیگر او مصیبت بزرگتری را پیش روی خود می بیند و بر روی ماسه ها تنها یک رد پا را مشاهده میکند، با گله به خداوند میگوید: پس چرا من را تنها گذاشتی.اینها رد پای من است که تنها در مشکلات رهایم.
خداوند میگوید این رد پای تو نیست. رد پای من است. مرد می پرسد: پس من کجا هستم؟ خدا میگوید: تو در آغوش منی وقتی سختیها از همه سو به تو هجوم می آورند.
