نقد و بررسی فیلم های سینمایی جهان فقط در این تایپیک

با سلام و درود به تمامی دوستان

هر ساله فیلم های زیادی منتشر میشه که برای هر کدام نقدهایی توسط بزرگان سینما انجام می گیرد در این تایپیکـــــ سعی می شود به نقد و بررسی این فیلم ها پرداخته شود.

نقد و بررسی فیلم Mission: Impossible - Ghost Protocol (ماموریت غیرممکن: پیمان شبح)



فایل پیوست 48894

ژانر : اکشن، ماجرایی، هیجانی



کارگردان :Brad Bird
نویسنده : Josh Appelbaum, André Nemec,


تاریخ اکران : دسامبر 2011


زمان فیلم : 133 دقیقه
زبان : انگلیسی

درجه سنی : PG-13

مشاهده تریلر این فیلم(کلیک کنید)
بازیگران:
Tom Cruise,
Jeremy Renner
Simon Pegg
Paula Patton

نقد و بررسی فیلم
Mission: Impossible - Ghost Protocol (ماموریت غیرممکن: پیمان شبح)

منتقد : جیمز براردینلی (امتیاز 3 از 4)

پیمان شبح چهارمین فیلم بلند سینمایی از سری ماموریت غیرممکن است که از 15 سال پیش تا کنون گویی تبدیل به نسخه فرعی و غیر رسمی از ماجراهای جیمز باند شده است. فیلمی پر از صحنه های اکشن مانند انفجارهای پیاپی و تعقیب و گریز که توسط بدلکاران متبحر اجرا میشوند و البته یک شخصیت منفی خبیث هم طبق معمول در آن هست! شاید تفاوت آن با جیمز باند در شخصیت ملموس تر Tome Cruise باشد که چیزی بیشتر از یک جنتلمن خوشتیپ از خود ارانه میدهد. پیمان شبح یک اکشن تمام عیار است که از لحاظ زمانی بخوبی مدیریت نشده. شاید از این 133 دقیقه، نیم ساعتش اضافه است بطوریکه سکانسهای بمبئی بعد از اتفاقاتی که در مسکو و دبی میافتد را میتوان حذف کرد. فیلم در دقیقه 70 (هم به لحاظ داستانی و هم تصویری) به اوج خود میرسد ولی در نگه داشتن این هیجان تا پایان به مشکل بر میخورد.

http://blog.media-freaks.com/wp-cont...lash-games.jpg


خط روایی اصلی داستان بسیار ساده و سر راست است؛ بدون هیچ گونه پیچیدگی. مامور کار کشته IMF یعنی ایتان هانت به همراه تیمش به دنبال دستگیری تروریستی بین المللی و سوئدی الاصلی بنام هنریکس با ضریب هوشی 190 هستند که میخواهد کنترل چند سلاح اتمی را در دست گیرد. ماموریت آنها در واقع جلوگیری از رسیدن او به هدف اش است. هدفی که ممکن است پس از دو دهه از پایان جنگ سرد منجر به فاجعه ای جهانی شود. هنریکس و همدستش ویسترم آنقدر بیرحم و بی وجدان هستند که حتی موقع انجام کاری که ممکن است به مرگ میلیاردها انسان منجر شود، حتی پلک هم نمیزنند! (هنری در واقع معتقد است که تنها راه رسیدن به صلح واقعی در جهان، نابود کردن کل آن با بمب اتمی است.)

تیم هانت (با احتساب خودش) متشکل از چهار مامور است. بنجی (با بازی Simon Pegg)، متخصص کامپیوتری که در سری قبل هم حضور داشت؛ برنت (با بازی Jeremy Renner)، تحلیلگری که تا حدی آموزش های ویژه نیز دیده است؛ و جین (با بازی Paula Patton)، که به این جمع مردانه کمی ظرافت اضافه میکند! البته این خود هانت یا Tome Cruise است که بهترین دیالوگها را دارد و صحنه ها را بازی میکند. وقتی هنریکس موفق به انفجار در کاخ کرملین میشود، در پی شرایطی رئیس جمهور حمایتش را از گروه مامورین داستان قطع میکند. ولی خود ماموریت همچنان ادامه دارد، اما اینبار بودن حمایت دولتی. ماموریتی که آنها را از مسکو به دبی و در نهایت به بمبئی میبرد، شهری که رویاروی نهایی در آنجا رخ میدهد.

فایل پیوست 48895

پیمان شبح در 90 دقیقه، فیلمی خوب و جذاب و در 45 دقیقه فوق العاده است. ولی مشکل منطق روایی داستان آن است: بعد از انفجار کاخ کرملین و بالا رفتن هانت از بزرگترین ساختمان دنیا دیگر چه میماند؟ سکانسهای بمبئی که همانند صحنهای بازیهای کامپیوتری است، اضافه بنظر میرسند و جذابیت چندانی ندارند. در واقع کارگردان اثر Brad Bird که دو انیمیشن موفق بیست سال گذشته ( شگفت انگیزها و غول آهنی) را ساخته است، هرچقدر در دو سوم ابتدایی فیلم خوب عمل کرده، ولی در باقی دقایق آنچه ریسیده است را پنبه میکند.


پیمان شبح عظیم و پر از زرق و برق است و عناصری دارد که سری های پیشین فاقد آن هستند. فیلم در ابتدا برای IMAX ساخته شده بود و حتی قبل از اکرن رسمی یک هفته در این نوع پرده سینما به نمایش درآمده بود. در مورد عناصر مختلف فیلم همه چیز سر جای خودش است. ایده اصلی داستان به خوبی توضیح داده شده و شخصیتها پردازی بدون تاثیر منفی بر ضرب آهنگ اثر انجام میشود. صحنه پردازیی کار شامل سکانسهای روی زمین و آنهایی که از روی هلیکوپتر فیلمبرداری شده، بدون آنکه گیج کننده باشد، استادانه طراحی و اجرا شده اند. جلوه های کامپیتری نیز بسیار طبیعی بنظر میرسند، به طوریکه در برخی از صحنه ها مانند بالا رفتن از برج خلیفه معلوم نمیشود با کمک این تکنولوژی فیلمبرداری شده است یا خیر. همچنین موسیقی Micheael Giacchino که تلفیقی از تم معروف ماموریت غیر ممکن با عناصر جدید است را نیز میتوان یکی از بهترین کارهای سال دانست.

http://static.muveez.com/media/spl216556_001-1324.jpg

یکی از سوالهایی که همچنان بی جواب مانده این است که آیا این فیلم آخرین حضور Tom Cruise در این سری پرطرفدار است یا اینکه همچنان ادامه خواهد داد. در گذشته او هرگز اینقدر برای بازی دوباره در فیلم عجله نداشت (فاصله میان قسمتهای مختلف معمولاً 5 سال است)، اما خب، ماموریت غیر ممکن همیشه اقتباسی مطمئن برای مطرح شدن دوباره Tom در رساناها بوده است. در این فیلم شخصیت جدیدی مانند هانت معرفی میشود که جایگزین احتمالی Tom خواهد بود و او کسی نیست جز Jeremy Renner که سعی شده است تا در صحنه های اکشن نیز زیاد شرکت داده نشود. Paula Patton با وجود شخصیتش در فیلم دختری است که سابقه طولانی در هنرهای زرمی و نزاع های خشن داشته ولی در صحنه های مختلف با جذابیت جنسی خود فیلم را از تبدیل شدن به یک اکشن یکنواخت نجات میدهد. Simon Pegg هم که یکی از معدود بازیگران سری اول است، وجه کمیک داستان را در دست دارد.

تلفیق عناصر یک اکشن قدیمی با تکنولوژی مدرن، اثری جذاب را نتیجه داده است که تماشاگر را در طول فیلم میخکوب میکند. اما وجود صحنه های مانند بالا رفتن از برج 1000 متری دوبی، داستان را از خط روایی اصلی خارج و ممکن است تماشاگر را بعداً با این فکر بیاندازد که ربط آن با باقی در چه بوده است. البته مشکل اصلی پیمان شبح طولانی بودن آن است به طوری که متوجه نمیشویم کارگردان کی میخواهد داستان را به پایان برساند.


مشاهده تریلر این فیلم(کلیک کنید)

منتقد : جیمز براردینلی (امتیاز 3 از 4)

مترجم : بهروز آقاخانیان

تهیه و ترجمه: سایت نقد فارسی
منبع: سایت نقد فارسی

نقد و بررسی فیلم Sherlock Holmes: A Game of Shadows (شرلوک هلمز: بازی سایه ها)

http://af3tv.info/wp-content/uploads...ows-poster.jpg
ژانر : اکشن، ماجرایی، جنایی



کارگردان :Guy Ritchie
نویسنده : Michele Mulroney, Kieran Mulroney, and 1 more credit


تاریخ اکران : دسامبر 2011


زمان فیلم : 118دقیقه
زبان : انگلیسی

درجه سنی :PG-13
مشاهده تریلر این فیلم(کلیک کنید)
بازیگران:
Robert Downey Jr.
Jude Law
Jared Harris

نقد و بررسی فیلم

Sherlock Holmes: A Game of Shadows (شرلوک هلمز: بازی سایه ها)

منتقد : جیمز براردینلی (امتیاز 3 از 4)

شاید بتوان گفت به غیر از موفقیت، چیزهای زیادی نیستند که به فیلمساز ها جسارت بدهند. هنگامی که گای ریچی- Guy Ritchie در فیلم خود Sherlock Holmes ساخته ی سال 2009 شخصیت شرلوک هولمز، مشهورترین کارآگاه خصوصی جهان را از نو تعریف کرد، هیچکس از بازخورد این فیلم در میان مخاطبان خبر نداشت. موفقیت جهانی این فیلم در گیشه، به تصویری که Guy Ritchie از این شخصیت ترسیم کرد، اعتبار بخشید. او در فیلم بعدی،Sherlock Holmes: A Game of Shadows روش اطمینان بخش تری برای ترسیم در پیش می گیرد. با کاهش سطح اتکا به جلوه های تصویری و حرکات دلهره آور دوربین، کارگردان اجازه می دهد که بار پیشبرد فیلم و جذب مخاطب بیش از هر چیزی به عهده ی داستان آن باشد. A Game of Shadows نسبت به فیلم قبلی پرمایه تر است و از نقاط قوّت داستان اصلی برای پیشرفت کار بهره می جوید و بعضی نقاط ضعف را برطرف می کند.


http://cheeseontoast.co.nz/wp-conten...OF-SHADOWS.jpg

از زمانی که Sir Arthur Conan Doyle شخصیت جیمز موریارتی را در داستان The Final Problem نوشته ی سال 1893 معرفی کرد، حدود 120 سال می گذرد و از همان موقع هم این شخصیت به شدت مورد توجه طرفداران قرار گرفت. موریارتی ریاضیدان نابغه ای است که هوش و ذکاوتش با هولمز برابری می کند و میتوان او را به عنوان بهترین رقیب و دشمن ممکن برای این کارآگاه خصوصی در نظر گرفت. Conan Doyle در میان 60 داستانی که درباره ی شرلوک هولمز نوشته است، تنها یک بار از شخصیت موریارتی استفاده می کند (در همان داستانThe Final Problem که به آن اشاره شد) اما این شخصیت به یکی از عناصر اصلی افسانه های هولمز تبدیل می شود و در بسیاری از داستان هایی که نویسنده های دیگری جز Conan Doyle درباره ی ماجراهای شرلوک هولمز نوشته اند، حضور دارد. بنابراین منطقی به نظر می آید که Guy Ritchie هم در فیلم خود از شخصیت موریارتی استفاده کند. به راستی برای تصویری که Robert Downey Jr از هولمز ارائه می دهد چه رقیبی بهتر است از کسی مانند مریارتی که از نظر هوش استنتاجی و توانایی جسمی با او برابری کند و مثل خودش هم پایبند قواعد مبارزه باشد؟

فیلم A Game of Shadows اقتباسی از داستان The Final Problem نیست، با این وجود بعضی از عناصر داستان را وام گرفته است. در این فیلم مشکلاتی که در انسجام سیر داستانی فیلم قبلی وجود داشتند، برطرف شده اند. مبارزه ی غیر مستقیم هولمز و موریارتی (Jared Harris) از همان ابتدای فیلم پا گرفته است. هنگامی که هولمز در اجرای نقشه های شرورانه ی موریارتی مداخله می کند، روند ماجرا تغییر می کند. هولمز عواقب کوتاه مدت نقشه های این جنایتکار خبره را به چشم می بیند اما نتیجه ی نهایی از دید او پنهان است. موریارتی از آنارشیست ها و تیراندازان نظامی بازنشسته برای آدم کشی استفاده می کند. وی همچنین از "زن آرزوها" ی هولمز، ایرن آدلر (Rachel McAdams) به عنوان پیام رسان استفاده می کند. هنگامی که یکی از مأموریت های ایرن به دلیل مداخله ی هولمز با شکست مواجه می شود، موریارتی به شدت عصبانی می شود. در همین حین، دکتر واتسون (Jude Law) دستیار و تنها دوست هولمز، در شرف این است که جهت برگزاری مراسم ازدواج خود و محبوبش مری (Kelly Reilly)، عازم سفر شود. هولمز (برای ادای وظیفه ی خود به عنوان ساقدوش داماد) به مناسبت پیوند ازدواج پیش رو، "جشن مردانه" ای که نوشیدنی های متنوعی هم در آن سرو می شود، برای واتسون ترتیب می دهد و برادر بزرگترش مایکرافت (Stephen Fry) را هم دعوت می کند. هنگامی که واتسون مشغول بازی است، هولمز به دیدن زنی کولی به نام سیمزا (Noomi Rapace) می رود. زنی که امکان دارد از نقشه های موریارتی اطلاع داشته باشد.

http://www.wired.com/underwire/wp-co...hh2-fp-014.jpg

در فیلم A Game of Shadows چند سکانس اکشن فوق العاده به چشم می خورد، به عنوان مثال : یک مورد رویارویی چهار نفر به یک نفر که بین هولمز و چند آدمکش رخ می دهد، یک نمونه تعقیب و گریز در میهمانی مجردی واتسون، انفجار و آتش بازی در قطار، سکانس های شکنجه توسط چنگک آویزان کردن لاشه ی حیوانات ، و آخرین مورد هم یک تعقیب و گریز نفسگیر در جنگل.
علاوه بر این ها چندین مورد انفجار و مبارزات فرعی در فیلم وجود دارند که همگی باعث می شوند این فیلم از تمامی فیلم هایی که بر اساس ماجراهای شرلوک هولمز ساخته شده اند (همه به جز همان فیلم ساخته شده در سال 2009) متمایز شود. هولمز اینجا دیگر نه آن کلاه شکاری اش را به سر می گذارد و نه مدام از کلمه ی ابتدایی معروف هولمز.


مشخصات سبک کاری ویژه ی Guy Ritchie به وضوح در فیلم دیده می شود، اما مانند فیلم قبلی بر سراسر فیلم سایه نینداخته است. او برای نمایش چیدمان ذهنی حرکات نبرد که پیش از هر مبارزه در ذهن هولمز شکل می گیرد، از نماهای صحنه ی آهسته استفاده می کند. خلاقانه ترین صحنه ای که در آن از این روش استفاده شده، صحنه ای است که در آن هولمز و موریارتی برای نبرد با یکدیگر آماده می شوند. از آنجایی که هر دوی آنها می توانند در ذهنشان برای تک تک حرکات نبرد برنامه ریزی کنند، کنش ها و واکنش های هر کدام پیش از وقوع درگیری جسمی، به تصویر کشیده می شود. در طول پرواز بر روی جنگل هم برای نمایش برخورد موشک های با سرعت بالا و گلوله های منفجرشونده با درختان و عدم اصابت آنها به آدم ها از نماهای صحنه ی آهسته استفاده شده است.

هنگام تماشای A Game of Shadows بیشتر احساس می شود این فیلم از یک داستان مصوّر اقتباس شده باشد،‌ هرچند واقعا اینکه اینطور نبوده است. Guy Ritchie برای روح بخشیدن به این قهرمان قدیمی 124 ساله از این روش استفاده کرده است. وی حالت عصا قورت داده و خشک هولمز را کنار گذاشته و مردی را جایگزین او کرده که جسمش هم به اندازه ی روان و مغزش نیرومند است و از شرکت کردن در عملیات پر خطر باکی ندارد. شوخ طبعی کنایه آمیزGuy Ritchie هم در این فیلم مشهود است. حتی در سخت ترین لحظه های ماجرا، باز هم هولمز دست از طعنه زدن برنمی دارد و هر وقت هم که رابرت داونی جونیور کاری انجام نمی دهد که لبخندی به لب تماشاگر بنشاند، Stephen Fry دست به کار می شود. Stephen Fry همه چیز را به جان می خرد تا مخاطب را به تعجب یا خنده وا دارد. با وجود اینکه این فیلم در رده ی فیلم های PG-13 قرار گرفته است، باز هم دوربین در انتخاب تصاویری که قرار است نمایش داده شوند، دقت و ظرافت لازم را به خرج می دهد.


در این فیلم رابرت داونی جونیور موفق شده است زوایای مختلف نقش خود را بشناسد و به خوبی از پس اجرای آن بر بیاید. در فیلم اول، گاهی اوقات به نظر می رسید او سعی دارد هم از شیوه ی بازی Jeremy Brett تقلید کند و هم با همان سبک بازی او درگیر ماجراهای اکشن فیلم بشود (ترکیبی که اگر هم انجام می شد واقعاً مضحک بود). در این فیلم او آرامتر و خونسرد تر است و موفق شده سبک مناسب بازی در نقش هولمز را پیدا کند. احتمال دارد انتخابJared Harris برای بازی در نقش موریارتی کمی عجیب به نظر برسد (به خصوص بعد از شایعات زیادی مبنی بر اینکه Brad Pitt انتخاب اول کارگردان است)، اما شخصیت کم حاشیه و کمتر دیده شده ی او باعث می شود رعب و تهدید در چهره ی موریاتی بیشتر دیده شوند

http://cf.drafthouse.com/_uploads/ga...ilm1__full.jpg

بازی او به خوبی Alan Rickman در فیلم Die Hard نیست، اما روش کاری و شرارت نهفته و دست کم گرفته شده ای که به نمایش می گذارد از همان نوع است.
Noomi Rapace در این فیلم به خوبی از نقش لیزابت سلندر (شخصیت اصلی فیلمThe Girl with the Dragon Tattoo) فاصله گرفته است. نقش او در این فیلم چندان کلیدی نیست اما به او این امکان را می دهد که نشان دهد (1) زن زیبایی ست، نه یک آدم عجیب و غریب با خالکوبی های متعدد (2) به خوبی به زبان انگلیسی مسلط است. Jude Law هم مجدداً‌ در نقش واتسون مورد اعتماد ظاهر می شود (نقشی که کسی برای آن ارزشی قائل نیست، مانند این است که Downey Jr در نقش بتمن باشد و او رابین).
من درباره ی فیلم قبلی که سال 2009 ساخته شده بود نوشته بودم که به نظر من به fan fiction (دنباله هایی که طرفداران داستان ها برای آنها می نویسند) شبیه است. اما درباره ی فیلم A Game of Shadows که فیلمنامه اش از استخوانبندی و انسجام مناسب برخوردار است، چنین انتقادی وارد نیست. پایان فیلم مشخص است و ضمن حفظ وفاداری به داستان The Final Problem و بستن پرونده، نکاتی را هم بیان می کند که امکان ساخت دنباله ای در آینده را فراهم می آورند. با اینکه نقشه ی موریارتی در فیلم به آن چیزی که در داستان Conan Doyle ابداع کرده بود، شباهتی ندارد، باز هم شایسته ی آدمی با هوش و ذکاوت او هست و به جذابیت شخصیت موریارتی کمک می کند و اجازه می دهد تا از کاراکتر های منفی مشهور جیمز باندهای قرن نوزدهم نیز جذاب تر به نظر برسد.
http://kiansat.kim/images/stories/ro...-05-470-75.jpgدر واقع، حضور یک شخصیت منفی و نقش پیچیده ی او در داستان فیلم دو دلیل اصلی برتری A Game of Shadows بر فیلم قبلی Sherlock Holmes ساخته ی Guy Ritchie هستند. فیلمی که سال 2009 ساخته شد سرگرم کننده بود اما بی نظمی و آشفتگی آن آزار دهنده بود. اما در این فیلم قسمت های آزار دهنده بسیار کمتر شده اند و بیشتر قسمت های فیلم تماشایی و لذت بخش هستند.

تهیه و ترجمه: سایت نقد فارسی
منبع: سایت نقد فارسی

نقد و بررسی فیلم Immortals


فنا ناپذیران : Immortals
کارگردان : Tarsem Singh
نویسنده : Charley Parlapanides ، Vlas Parlapanides
بازیگران :
Henry Cavill...Theseus
Mickey Rourke...King Hyperion
Luke Evans...Zeus
John Hurt...Old Man
و...............
ژانر : اکشن
درجه سنی : R( مناسب برای افراد بالای 17 سال)
زمان : 110 دقیقه

http://moviemag.ir/images/stories/re...mmortals/5.jpg

زمانی که نام خدایان یونان به زبان می آید همگی ما به یاد انواع و اقسام آنها نظیر خدای رعد و برق و خدای جنگ و... می افتیم. این خدایان که هرکدام در کتابهای اساطیری یونان نقش منحصر به فردی داشتند ( البته منهای زئوس که بی همتاست! ) و می بایستی جایی از جهان را سر و سامان می دادند!، سالهاست که جای خود را در دل نوجوانان باز کرده اند و در حال حاضر هم طرفداران بسیاری در دنیا برای خود دست و پا کرده اند. این سوژه ی جذاب در هنر هفتم نیز سالهاست که دستمایه ساخت انواع فیلمهای تلویزیونی و سینمایی شده و تقریباً هر سال ما شاهد اکران فیلمی با محوریت " اساطیر یونان " هستیم. « Immortals » جدیدترین ساخته هالیوود در ارتباط با اساطیر یونان است که مطابق معمول ضعف های فراوانی دارد. اولین مشکل جدی « Immortals » فیلمنامه ناپخته اش است.

http://moviemag.ir/images/stories/re...mmortals/1.jpg
جنگی دیرینه که بین خدایان و تایتان ها برقرار است ، در نهایت با با شکست تایتان ها و پیروزی خدایان بر این ظالمان عالم به پایان می رسد. اکنون خدایان تصمیم دارند تا تمام نشانه های شر این تایتان ها را از بین ببرند تا جهان در صلح و ثبات به کار خود ادامه دهد اما با ورود یک شیطان دیگر به نام پادشاه هایپریون ( میکی رورک )، بار دیگر جهان رنگی تاریک به خود می بیند. هایپریون با خود عهد بسته که کمر به نابودی نسل بشریت ببنند و در این راه ارتشی از بدترین موجودات عالم را هم گردآوری کرده تا او را در این راه یاری کنند. البته هایپریون برای نابودی نسل بشر، احتیاج به کمانی دارد که به دست خدای جنگ یعنی آرِس ساخته شده. این سلاح همچنین به وی اجازه می دهد تا تایتان های به اسارت درآمده را آزاد کند و البته از اُلمپیان نیز به دلیل اینکه آنها را آواره کرده انتقام بگیرد!. متاسفانه طبق قوانین اساطیری خدایان نمی توانند به هیچوجه در جنگ انسانها شرکت کنند و به همین دلیل می بایستی نظاره گر نابودی بشر به دستان هایپریون ظالم باشند. اما همیشه یک دلاور در بین بشریت یافت می شود تا دنیا را از شر پلیدی نجات دهد و اینبار نوبت فردی به نام تیسوس ( هنری کاویل ) است که اینکار را انجام دهد. تیسوس به وسیله زئوس کبیر برگزیده شده و قرار است به کمک پیشگوئی ایی به نام فیدرا ( فریدا پینتو ) و یک دزد! به نام استاورس ( استفان دورف ) دنیا و خدایان را از شر هاپریون نجات دهد و...

http://moviemag.ir/images/stories/re...mmortals/2.jpg
من شخصاً برای داستانهای اساطیری یونان احترام خاصی قائلم و معمولاً هم سعی می کنم حداقلِ اطلاعات را در ارتباط با خدایان و قانون های عجیب و غریبشان داشته باشم. اما باید بگویم که تمام دانسته هایم در ارتباط با خدایان یونان در هنگام مشاهده « Immortals » از بین رفت!. متاسفانه فیلمنامه عجول « Immortals » که به نظر می رسد نویسندگان آن، کمترین اطلاعاتی از داستانهای اساطیر یونان داشته اند ، سبب می شود تا تعداد کثیری از تماشاگران این فیلم که مطمئناً در میان آنها طرفداران خدایان نیز به وفور یافت خواهد شد، با چهره ایی ناامید تنها نظاره گر دیالوگ هایی باشند که معمولاً در فیلمهای جنگی هالیوودی به کار می رود تا یک فیلم اساطیری!. اما حتی اگر دیالوگ های ساده و بی آلایش فیلم را نادیده بگیریم، باید به اطلاعات ناقص و در بعضی موارد، دروغ فیلم هم اشاره کنم که مطرح شدنش در جریان فیلم باعث تعجب بسیاری خواهد شد. به عنوان مثال در فیلم عنوان می شود که تیسوس از یک روستا برخواست تا ظلم و استبداد را ریشه کن کند، اما در کتب یونانی آورده اند که پدر تیسوس یعنی اژه، پادشاه آتِن بود و به این ترتیب تیسوس اصلاً یک روستا زاده نبوده است!. تعدادی از کسانی هم که آشنایی بیشتری با خدایان یونانی دارند، گفته اند که تعداد خدایان در اصل 12 بوده نه 6 . قصد ندارم در اینجا اشکالات تاریخ شناسی « Immortals » را بصورت تک تک بیان کنم زیرا از حوصله شما خواننده عزیز خارج است، پس همینجا اظهار نظر درباره اشکالات تاریخ شناسی فیلمنامه را به اهل فن واگذار می کنم.

http://moviemag.ir/images/stories/re...mmortals/3.jpg
اما بیایید سری به اکشن فیلم بزنیم. اکشن فیلم خشن، پر از خونریزی و متاسفانه تکراری است. « Immortals » در مقایسه با دیگر ساخته های خشن اساطیری هالیوود ( حتی در مقایسه با « 300 » ) فیلمی به مراتب خشن تر است. شما در هنگام مبارزات در این فیلم به راحتی می توانید انواع دست و پاهایی را مشاهده کنید که از بدن جدا شده و به آسمان ها پرتاب می شوند و سپس خون فواره می زند!. به نظرم به نمایش گذاشتن این نوع خشونت در فیلمی که ماهیتی اساطیری دارد ( در کل باید گفت که حتی در کتب اساطیری یونان هم خدایان به نوعی فانتزی بودند ) به هیچ عنوان قابل قبول نیست چراکه بسیاری از مخاطبین این فیلم را افراد زیر 16 سال که عاشق اساطیر یونان هستند تشکیل می دهند و با اینکار این افراد حتماً باید یک بزرگتر را همراه خود به تماشای فیلم بیاورند که اصلاً ایده مناسبی نیست. اکشن به کار رفته در فیلم هم چندان قابل توجه نیست. به جز زمانی که خودِ خدایان آستین ها را بالا زده و شخصاً وارد عمل می شوند، باقی زمان فیلم شبیه به مبارزات کونگ فویی است که بین خدایان و تایتان ها جریان دارد. متاسفانه صحنه های نبرد در این فیلم علی رغم اینکه رنگ و لعاب مناسبی دارند، اما به هیچوجه برای مخاطب تازگی ندارد و بعد از مدتی هم به شدت تکراری می شوند. شاید تنها دلیلی که باعث شود تا بتوانید مبارزات فیلم را تا به انتهای فیلم بدون مشکل ببینید این است که فیلم را به صورت 3 بعدی ببینید. در حالت 3 بعدی شما می توانید رنگ هایی به مراتب براق تر و مهم تر از همه اسلوموشن های نفس گیر را داشته باشید که حداقل تماشای اولیه آن می تواند شما را به وجد بیاورد.

http://moviemag.ir/images/stories/re...mmortals/4.jpg
« هنری کاویل » به عنوان نقش اصلی و به قول معروف، قهرمان داستان قابل قبول است. او بازیگر کمتر شناخته شده ایی است که به مرور خودش را به عنوان نقش اصلی در هالیوود اثبات کرد و نکته حائز اهمیت درباره او این است که وی بازیگر نقش « سوپرمن » در سری جدید این فیلم خواهد بود. اگرچه « کاویل » در لابلای اکشن این فیلم به نوعی گم شده است اما خوشبختانه در لحظات عاطفی فیلم ( تماشایش را به کسی توصیه نمی کنم! ) به اندازه کافی قابل قبول است. « میکی رورک » که پیش از این بارها در نقشهای منفی حضور داشته، در نقش هایپریوم به اندازه کافی خبیث است. صدای کلفت « رورک » به همراه خنده های ریز و ترسناکی که دارد باعث می شود تا او بهترین بازیگر فیلم باشد. « لوک ایوانز » در این فیلم در نقش زئوس حضور دارد ولی به نظرم اُبهت لازمه را که همیشه در زئوس سراغ داشتم در او وجود ندارد. شاید لازم بود که برای ایفای نقش زئوس بازیگری با چهره مهربان تر از « ایوانز » استفاده می شد.
در آخر باید بگویم که « Immortals » برخلاف انتظارم اصلاً تجربه هیجان انگیزی نبود. فیلم همانطور که قبل از اکران هم بارها اعلام شده بود، پر است از اشکالات تاریخی و ادبی که برای طرفداران این نوع سبک اصلاً قابل چشم پوشی نیست. فصل اکشن فیلم هم آن طراوات مورد انتظار را ندارد و شاید تنها، خشونت و بخش 3 بعدی جذابی که در فیلم وجود دارد بتواند بعضی از تماشاگران را از این فیلم راضی کند.

منتقد : میثم کریمی
MovieMag.IR