اخبار خودرو

[حميد ذوالعلا]

تایپ2؛ داستانی از فولکس‌واگن که در برزیل پایان یافت!
پرشین خودرو: چند روز قبل فولکس واگن رسما اعلام کرد که دیگر به تولید "کمبی" یا T2 ( نامی که در برزیل بر روی آن گذاشته شده است) به دلیل وضع قوانین ایمنی جدید ادامه نخواهد داد. همین بهانه‌ شد تا با بررسی این خودروی محبوب فولکس‌ واگن؛ مروری کوتاه بر تاریخچه شکل‌گیری و حضور آن داشته باشیم.
به گزارش «پرشین خودرو»، با پایان جنگ جهانی دوم صنایع آلمان و در راس آن‌ها صنعت مهم خودروسازی دچار آسیب‌های جدی شده بود. با شروع دوران بازسازی، خودروسازی این کشور احیا خود را شروع کرد و فولکس واگن به عنوان بزرگترین خودروسازی که میراث افرادی چون پورشه و هیتلر بود؛ با تولید دوباره تایپ 1 یا همان بیتل در صدد بازگشت به جایگاه مناسب خود گردید.
در همین سال‌ها- به عبارت دقیق‌تر- سال 1946 بود که شخصی به نام بن پان که برای بررسی کارخانه ولفسبورگ و شرایط واردات بیتل به هلند؛ وارد آلمان شده بود ایده‌ای را مطرح کرد که مورد توجه مقامات وقت فولکس‌ واگن قرار گرفت. وی ایده ساخت ونی را داد که با توانایی‌های تجاری و مسافری بالا بتواند خلا تنوع محصولات در فولکس واگن را تا حدی پر کند. شاسی بیتل برای طراحی چنین خودرویی ضعیف بود؛ بنابراین مهندسین یک شاسی جدید را طراحی کردند تا این ون 1.5 تنی بر روی آن قرار بگیرد. با استفاده دوباره از گیربکس تایپ 81 ( خودروی نظامی کوبلواگن که در جنگ مورد استفاده قرار می‌گرفت) امکان نصب پیشرانه 4 سیلندر تخت24 اسب بخاری بر روی خودرویی که اکنون نام تایپ 2 به خود گرفته بود میسر شد.
در 19 می 1949 بالاخره اولین تایپ 2 از خط تولید کارخانه خارج شد. این خودرو در ابتدای امر در دو حالت بدنه کمبی و تجاری به فروش رسید. کمبی با شیشه‌های جانبی و سه ردیف صندلی که برای ورود و خروج به آسانی از جای خود کنده می‌شدند عرضه می‌شد و گونه تجاری هم بدون شیشه‌های جانبی و صرفا برای حمل بار طراحی شده بود.
در سال 1951؛ سالی که 11805 دستگاه از تایپ 2 به فروش رسید؛ فولکس گونه آمبولانس آن را نیز تولید کرد. سال بعد گونه وانت‌بار تک کابین هم معرفی شد تا خانواده تایپ 2 کامل‌تر از قبل شود.
به طور کلی تولید تایپ2 را می‌توان به دو دوره اصلی تقسیم کرد: یکی دوره اول که از سال 1950 تا 1967 به طول انجامید و شامل عرضه این محصول با کد T1 می‌شد. مهم‌ترین خصوصیات T1 یا میکروباس؛ شیشه جلو دوقسمتی، فرم شیب‌دار دماغه، سقفی با فرم افقی و کشیده بود که ضخامت مشخصی را در ذهن بیننده تداعی می‌کرد. به جرئت می‌توان گفت که طرح T1 خصوصیات مدرنیستی قدرتمندی داشت و نسبت به طرح نسل بعدی- T2- دارای ارزش‌های بصری بالاتری بود. همان‌طور که گفته شد اولین پیشرانه نصب شده بر روی T1 همان پیشرانه هواخنک 1131 سی‌سی بیتل بود که 24 اسب‌ بخار قدرت تولید می‌کرد. در سال 1953 حجم این موتور به 1200 سی‌سی افزایش پیدا کرد و به دنبال آن قدرت هم به 30 اسب‌ بخار رسید. در سال‌های بعد با افزایش ضریب تراکم؛ قدرت این پیشرانه به 40 اسب بخار افزایش پیدا کرد.
در سال 1964 قابلیت نصب درهای جانبی برای سرنشینان ردیف‌های عقب؛ به لیست سفارش‌ها اضافه شد؛ تا پیش از آن ورود و خروج به خودرو همانند گونه باری صورت می‌گرفت. در سال 1963 و در بازار آمریکا فولکس از یک پیشرانه 1.5 لیتری جدید بر روی T1 استفاده کرد که توانایی تولید 51 اسب بخار را دارا بود. اگرچه تولید T1 در سال 67 در اروپا متوقف شد با این حال شعبه برزیل فولکس واگن به تولید آن تا سال 75 ادامه داد.
T2 پس از توقف تولید T1 معرفی شد. فرم دوتکه شیشه جلو تغییر پیدا کرد و به فرمی یکدست رسید. بدنه لبه‌های نرم بیشتری پیدا کرد و ابعاد آن نیز بزرگ‌تر و وزنش هم سنگین‌تر شد. پیشرانه 1.6 لیتری هم با تولید 47 اسب بخار نسبت به قبل قدرتمندتر شده بود. البته برای بازارهای آمریکا و کانادا گونه قدرتمندتری به حجم 1700 سی‌سی در نظر گرفته شده بود. در سال 73 اولین T2 اتوماتیک- البته تنها با پیشرانه 1.7 لیتری- روانه بازارهای آمریکای شمالی شد. روند بزرگتر شدن پیشرانه متوقف نشد و در سال 74 حجم آن به 67 اسب بخار رسید. در سال 76 پیشرانه باز هم بزرگ‌تر شد و با 2 لیتر حجم 70 اسب بخار قدرت تولید کرد. از مهم‌ترین تحولاتی که در این سال‌ها برای این ون آلمانی پیش آمد استفاده از دیسک‌های ترمز سوراخ‌دار بود که با توجه به وزن بالای خودرو اجرای آن اجتناب نا‌پذیر بود.
تولید T2 با نام‌های مختلف پس از توقف تولید در اروپا؛ در مکزیک، برزیل و آفریقای جنوبی ادامه یافت و حتی در مواقعی به بازار کشورهایی چون انگلستان نیز صادر گشت. با این حال با وضع قوانین ایمنی جدید در برزیل- تنها تولید کننده T2 در حال حاضر- عمر این اسطوره فولکس‌ واگن هم به پایان رسید.